بدون عنوان
بدون عنوان امروز امیرعلی مامانی و بابایی 100روزه شد. گذشت 100روز از عمر تو گرچه شیرین و دوست داشتنی بود اما با استرسهای زیادی همراه بود. دغدغه های یک مادر بیشمارند من با تمام وجود خودمو در قبال تو که بزرگترین نعمت زندگی ما هستی،مسئول میدونم.
دوست دارم جوری ازت نگهداری کنم که ازم راضی باشی. تو گرچه زبون حرف زدن نداری و فقط با نگاهت با من حرف میزنی اما بدون که رضایت خدای مهربون و تو برام خیلی مهمه و من باید امانت دار خوبی باشم...
توی یک ماهه گذشته بزرگترین لذت برای من و بابایی، دیدن مهارتهای تو بود که روز به روز آپدیت میشد.
قدت شده 61 سانتی متر و وزنت به 6 کیلو گرم رسیده.
-خیلی خوش خنده شدی و در هر حالتی آمادگی خندیدن داری.
-میتونی جغجغه هاتو تو دستت نگه داری( بیشتر روی دست چپت تسلط داری ).
- میتونی یه کوچولو سینه خیز به سمت جلو بری.
-صداهای مختلفی از خودت در میاری گاهی هم داد و فریاد میکنی.
-مدل گریه هات عوض شده. اینقدر جانسوز گریه میکنی که انگار دارن شکنجه ات میکنن.
-میتونی کامل گردنتو نگه داری و سرتو بالا بگیری.
-خدارو شکر کولیکت کم شده و خواب راحتی داری.
-از بازی کردن با جغجغه هات و نگاه کردن به عروسکهای تشک بازیت خیلی لذت میبری.
- عاشق نشتن یا ایستادنی و اگه بزاریمت زمین شاکی میشی.
-وقتی خوابت میاد اینقدر دستاتو به بینی و چشمت میزنی که از جا درشون میاری.
-وقتی خواب بد میبینی این شکلی میشی...
خلاصه وروجکی شدی واسه خودت.
نیستی ببینی اون امیرعلی که همش سایلنت بود حالا چه بلایی شده...
